Już po raz 5. miłośnicy ambitnej kinematografii i warszawskich kin studyjnych będą mogli oddać się swojej pasji obcowania ze sztuką filmową na dużym ekranie. Tym razem powodów do pójścia do kina jest więcej: poza świetnym programem wydarzenia, licznymi projekcjami, spotkaniami, prelekcjami, spacerami o tematyce filmowej i quizem, zaplanowano wydarzenia związane z 130. rocznicą pierwszego pokazu filmowego braci Lumi?re. Tyle lat ma kino i warto o tym pamiętać: o początkach kinematograficznej magii, o ponadczasowym przesłaniu ludzi kina, którzy mieli marzenie o pierwszej celuloidowej projekcji. Ich wizja pozostaje aktualna do dziś. Film to wciąż magia, portal potrafiący przenosić nas w czasie i w miejscach.

Dlatego przy okazji 5. edycji Tygodnia Warszawskich Kin Studyjnych świętujemy i wracamy do początków kina pokazując takie tytuły jak: „Śpiewak Jazzbandu” Alana Croslanda czy „Gorączka złota” Charltona Hestona i Frasera C. Hestona z muzyką na żywo. Zresztą muzyka i dźwięk będą ważnymi elementami towarzyszącymi tegorocznej edycji wydarzenia, bowiem muzyka w kinie i kino w muzyce stało się hasłem przewodnim TWKS w tym roku. Począwszy od plakatu autorstwa Julii Fukiet na licznych pokazach, których muzyka jest wiodącym motywem, będziemy mogli nie tylko przeżyć wszystkie seanse, ale też bardzo pięknie je usłyszeć.

Do tego liczne prelekcje i spotkania, podczas których poruszymy takie kwestie jak: najlepiej udźwiękowione filmy, melodie starodawnej Warszawy w kronice filmowej, pokaz filmu „Score” i spotkanie z polskimi kompozytorami muzyki filmowej, czy rozmowa z twórcami polskich dubbingów. Wszystko to, by opowiedzieć historię miłosną, która od lat kwitnie pomiędzy dźwiękiem a kliszą filmową. Choć na początku był obraz, dopiero dźwięk i muzyka w perfekcyjny sposób dopełniły jego walory. Uhonorowaniem miłości do dźwiękowego kina paradoksalnie będzie pokaz filmu „Artysta” Michela Hazanaviciusa – hołd dla niemej ery filmu, czyli epoki bez dźwięku, która musiała minąć, by kinematografia mogła rozkwitnąć w pełni. I tak się stało.

Do tego dorzucić trzeba spotkanie i rozmowę wokół książki Lecha Molińskiego i Jerzego Wypycha „Te wszystkie Raje, Zrywy i Jutrzenki. O małych kinach na Dolnym Śląsku” – bo kochając film, nie sposób nie kochać kin – tym bardziej tych studyjnych, lokalnych, małych, z atmosferą i ambitnym repertuarem. To właśnie te miejsca często jako pierwsze kształtują gust filmowy swoich widzów. Bardzo często stają się też azylem dla indywidualizmu, skrywanych uczuć i historii, o których musi usłyszeć – i które musi zobaczyć – świat.