Porwanie, walka, przeżycie - POZDROWIENIA Z RAJU

Pewnej majowej nocy 2001 roku obcokrajowcy przebywający na egzotycznej wyspie na południowych Filipinach zostają wyrwani ze snu. Grupa zamaskowanych mężczyzn z karabinami zabiera ich na barce daleko w morze. Do przerażonych ludzi dociera trudna prawda - zostali porwani. Wśród nich znajduje się francuska działaczka humanitarna Thérèse (w tej roli wybitna francuska aktorka Isabelle Huppert).

Porywacze wznoszący okrzyki "Allah Akbar" przedstawiają się jako islamscy bojownicy powiązani z organizacją niejakiego Osamy bin Ladena. Oświadczają zakładnikom, że będą więzieni, aż ktoś nie zapłaci za nich okupu. Tak rozpoczyna się wielomiesięczna przeprawa grupy pojmanych przez dżunglę pod ciągłym ostrzałem filipińskiej armii. Głodni, nękani przez zmienną pogodę i dzikie owady porwani będą zdani na łaskę porywaczy. Uwięzieni turyści wkrótce zrozumieją, że filipińskim żołnierzom, bardziej niż na ratowaniu im życia, zależy na zabiciu islamistów. Pewnego dnia słyszą w radio informację o atakach na World Trade Centre. Ogarnia ich przerażenie - są przekonani, że cały świat znalazł się w rękach terrorystów. Nie tak wyobrażali sobie Filipiny. Każdy z nich marzył o raju. Znaleźli się w piekle, z którego nie ma ucieczki.

Pozdrowienia z raju to wnikliwe studium niewoli u progu XXI-go wieku. W swojej twórczości reżyser unika hollywoodzkich klisz. W jego najnowszym dziele paradokumentalny styl opartej na prawdziwych wydarzeniach historii sprawia, że widz obserwuje rzeczywistość z perspektywy zakładnika. Rozumie dezorientację i bezradność ludzi mających świadomość, że ich życie zależy od determinacji polityków, kaprysu porywaczy lub po prostu zwykłego szczęścia. Reżyser nie ilustruje z góry założonej tezy, lecz bezstronnie analizuje sytuację. Jak długotrwała niewola zmienia psychikę porwanych i porywaczy? Mendoza pokazuje jednostkę w sytuacji ekstremalnej, zagubioną w absurdach współczesnego świata. Przed oczami Thérèse wciąż mieszają się piękno i groza. Z jednej strony w raju króluje cierpienie, z drugiej - zachwyt pięknem przyrody. W dżungli pojawia się legendarny rajski ptak Sarimanok, symbolizujący nadzieję na pokój na Filipinach - nadzieję, tak jak mit: piękną i ulotną.

Filipińczyk Brillante Mendoza to jeden z najciekawszych i najbardziej znanych twórców azjatyckiego kina ostatnich lat. W 2008 w Konkursie Głównym MFF w Cannes znalazł się jego film Serbis. Kolejny obraz Mendozy, Kinatay, na MFF w Cannes 2009 dał mu nagrodę dla Najlepszego Reżysera. Cztery miesiące później tego samego roku jego kolejny tytuł, Babcia, znalazł się na liście tytułów, które na MFF w Wenecji stanęły do walki o Złotego Lwa. Film został świetnie przyjęty i znalazł się w gronie festiwalowych faworytów.

MFF Berlin 2012 - Konkurs Główny

Zapraszamy od 28 września!