Gao przez dekady było legendarnym miastem nad Nigrem w Mali, na granicy Sahary, ostatnim przystankiem przed oceanem piasku lub pierwszym portem po jego przebyciu. Dziś znajduje się tam Dom uchodźców, który stanowi namiastką domu dla tysięcy ludzi każdego roku. Spotykają się tu zarówno wyjeżdżający, którzy wciąż są pełni nadziei i desperacji w poszukiwaniu lepszego życia, jak i ci, których szczęście i siły już opuściły. Wracają w poczuciu klęski do swoich rodzin, często wstydząc się swojej porażki, przez co niekiedy przedłużają swój pobyt w Gao. „Gdy wybierasz się w drogę, nie masz już domu” – tak menadżer przytułku dla zagubionych chce przekonać dwie szesnastolatki z Burkiny do porzucenia drogi w kierunku wyśnionej Europy. Obie w przytułku opiekują się starszą kobietą, która porzuciła drogę do raju. Mężczyzna opowiada o tym, jak boi się powiedzieć swojej rodzinie, że ostatecznie nie dotarł do Europy. Melancholia, poczucie zawieszenia i wiatr na pustych ulicach Gao tworzą klimat filmu. Tuż za granicami miasta stare i nowe wojny wypełniają pustkę.