Zapraszamy na kolejne wydarzenie w ramach cyklu współorganizowanego z Filmoterapia.pl - pokaz filmu „Bezmiar”, po którym odbędzie się rozmowa z ekspertami z dziedziny psychologii. Poprowadzi ją niezmiennie psycholożka Martyna Harland.

Filmoterapia, czyli w jaki sposób możemy głębiej doświadczać filmy, które oglądamy oraz kino jako punkt wyjścia do rozmów na ważne tematy społeczne!
Najważniejszy jest widz i jego lub jej emocje. To na co zwracamy uwagę w kinie, co nas porusza, z kim się identyfikujemy? Rozmawiamy o bohaterach filmowych, a tak naprawdę zawsze mówimy o nas samych. Dlatego, że projektujemy siebie - własne doświadczenia, wiedzę i emocje na ekran.

Film pozwala nam nie tylko na spotkanie z własnymi emocjami i zaakceptowanie ich w bezpiecznych warunkach. Jest to szczególnie wartościowe w przypadku nieprzyjemnych i negatywnych emocji, których na co dzień unikamy. Gdy oglądamy film, identyfikujemy się z bohaterem, następnie doświadczamy tzw. katharsis – docieramy do głęboko ukrytych emocji. W końcowej fazie następuje wgląd – zastanawiamy się nad tym, czego doświadczyliśmy i przekładamy rzeczywistość filmową na swoje życie.

Martyna Harland - psycholog Uniwersytetu SWPS, absolwentka Interdyscyplinarnych Studiów Doktoranckich SWPS, a także Warszawskiej Akademii Filmowej. Pracuje jako dziennikarka kulturalna w TVP, gdzie łączy zainteresowanie kulturą i psychologią. Prowadzi rubrykę filmoterapeutyczną w magazynie "Sens", gdzie co miesiąc rozmawia o aktualnych premierach filmowych z Grażyną Torbicką. Tworzy kinowy cykl filmowy "Filmoterapia z Sensem". Członkini Stowarzyszenia Kobiet Filmowców. W psychologii zajmuje się tematyką emocji i inteligencji emocjonalnej oraz psychologią pozytywną: szczęściem, zdrowiem oraz jakością dobrego życia. Prowadzi badania nad wpływem filmoterapii na rozwój i samoświadomość oraz rozumienie emocji. Na Uniwersytecie SWPS prowadzi zajęcia z zakresu psychologii emocji i motywacji, psychologii społecznej, perswazji wizualnej, filmoterapii oraz nowego filmoznawstwa.

„Bezmiar”
Rzym, lata siedemdziesiąte XX wieku, czasy ważnych zmian społecznych i kulturalnych, pełne blasku i splendoru. Młoda rodzina Borghetti właśnie wprowadziła się do jednego z nowo wybudowanych bloków mieszkalnych. Przeprowadzka ma wymiar słodko-gorzki. Chociaż rozpościerający się z najwyższego piętra widok na Rzym jest olśniewający, członkowie rodziny nie są sobie tak bliscy jak kiedyś. Clara i Felice nie są już zakochani, ale nie potrafią się rozstać. Dla Clary jej wyjątkowa relacja z trójką dzieci staje się ucieczką przed samotnością. Najstarsza córka, Adriana (11) korzysta z tego, że nikt w sąsiedztwie jej nie zna i zaczyna udawać przed innymi dziećmi, że jest chłopcem. Prowadzi to do rodzinę do krytycznego punktu.