Wybrane festiwale i nagrody / Selected festivals and awards: 2015 – nagroda CinEuphoria Awards dla najlepszego filmu dokumentalnego i za wolność wyrazu / CinEuphoria Awards: Best Documentary- International Competition, Freedom of Expression, 2014 – Nominacja do Oscara® / Oscar® Nominee, 2014 – nagroda Bafta Awards dla najlepszego filmu dokumentalnego / Bafta Awards: Best Documentary, 2014 – nagroda Cinema Eye Honours Award: nagroda dla najlepszego pełnometrażowego filmu dokumentalnego, za najlepszą produkcję, nagroda The Unforgetables / Cinema Eye Honours Award: Outstanding Achievements in Nonfiction Feature Filmmaking, Outstanding Achievements in Production, The Unforgetables, 2013 – Europejska Nagroda Filmowa: Najlepszy Europejski Film Dokumentalny / European Film Awards: Best European Documentary, 2013 – Nordisk Panorama: Nordisk Panorama Award / Nordisk Panorama: Nordisk Panorama Award, 2013 – nagroda Asia Pacific Screen Awards dla najlepszego pełnometrażwoego filmu dokumentalnego / Asia Pacific Screen Awards: Best Feature Documentary Award, 2013 – nagroda Stowarzyszenia Krytyków Filmowych w Austin / Austin Film Critics Award, 2013 – MFF Berlin: Nagroda Panorama Audience Award, Nagroda Jury Ekumenicznego / Berlin IFF: Panorama Audience Award, Prize of the Ecumenical Jury, 2013 – nagroda Bodil Award / Bodil Award, 2013 – MFF Toronto: Nagroda Główna / Toronto IFF: Winner, 2013 – MFF Zagrzeb: Nagroda Główna / Zagreb IFF: The Main Prize, 2013 – MFF Vanvouver: Nagroda Główna / Vancouver IFF: The Main Prize, 2013 – MDAG, Warszawa: Nagroda Publiczności / MDAG, Warsaw: Audience Award, 2013, MFF Sydney / Sydney IFF, 2013 – SXSW, Austin / SXSW, Austin, 2012 – CPH:Dox Kopenhaga: Nagroda Główna / CPH:Dox Copenhagen: CPH:DOX Award         

Zwycięzca Nagrody Publiczności na Berlinale i MDAG 2013. Film, w którym reżyser Joshua Oppenheimer prezentuje efekty siedmiu lat spędzonych z „emerytowanymi” dowódcami brygad śmierci w Indonezji. W efekcie powstał jeden z najważniejszych i najbardziej wstrząsających obrazów dokumentalnych ostatnich lat, który łączy w sobie cechy gangsterskiego dramatu, kiczowatego melodramatu i surrealistycznego dramatu psychologicznego.

W ciągu 12 miesięcy od puczu wojskowego w Indonezji, który miał miejsce w 1965 roku, reżimowe organizacje paramilitarne Panczaszila zamordowały ponad milion ludzi. Członkowie brygad śmierci z dumą opowiadają o swojej „walce” i demonstrują efektywne metody mordowania. Przed puczem byli tzw. konikami i nielegalnie sprzedawali pod kinami bilety na oblegane amerykańskie filmy. Uważają się za „wolnych ludzi”, bo tak tłumaczą sobie słowo „gangsterzy”. W swojej „wyzwoleńczej” działalności wzorowali się – jak twierdzą – na najlepszych amerykańskich filmach. W rzeczywistości ich działalność to po prostu połączenie szmalcownika z mordercą. Jeśli podejrzany nie mógł się wykupić – był natychmiast mordowany. Chudy Anwar Congo i gruby Herman Koto są zaszczyceni, gdy reżyser proponuje im filmowe odtworzenie dokonywanych zbrodni. Z wigorem załatwiają aktorów, dekorację, kostiumy i dyskutują o możliwych scenariuszach rekonstrukcji. Uznają siebie za filmowe gwiazdy, które pokażą światu prawdziwych indonezyjskich „wolnych obywateli”. Praca przy filmie obiera jednak nieoczekiwany kierunek. Bohaterowie zaczynają zastanawiać się nad tym, co zrobili. Tylko niektórzy z nich odczuwają jednak skruchę. Rekonstrukcja makabrycznych zdarzeń z przeszłości okazuje się w efekcie dla morderców bardziej realna niż ich prawdziwe czyny. Być może z tego powodu Werner Herzog uznał ten film za najbardziej surrealistyczny i przerażający dokumentalny obraz pierwszej dekady XXI wieku.

In the 12 months after the military coup in Indonesia in 1965, Panchashil's regime paramilitary organizations murdered over a million people. A documentary challenges former Indonesian death-squad leaders to reenact their mass-killings in whichever cinematic genres they wish, including classic Hollywood crime scenarios and lavish musical numbers.