Audiowizualny dziennik kręcony przez dwa lata w różnych odległościach od linii frontu pokazuje zanurzenie Ukrainy w otchłani wojny totalnej. Pejzaże zniszczonych miejsc, okazjonalne dialogi, spotkania, cisza oraz dźwięki wchodzące i wychodzące z kadru, oddają chronologię normalizacji tej dramatycznej sytuacji. Film dokumentuje subtelne zmiany w ukraińskim społeczeństwie. Panika i przerażenie, obecne w pierwszych tygodniach rosyjskiej inwazji, powoli przekształcają się w odrętwienie oraz akceptację śmierci i zniszczenia. Sytuacja staje się normalnością dla miejscowej ludności, a dla reszty świata – refleksją. Na tle tego (meta)fizycznego krajobrazu zbiorowej katastrofy nowe pokolenie Ukraińców powoli próbuje wyobrazić sobie przyszłość.