Luty 2022 roku. Ukraińska reżyserka Alisa Kovalenko postanawia spełnić obietnicę daną samej sobie: jeśli rosyjska inwazja w jej kraju przybierze pełną skalę, wstąpi jako ochotniczka do Sił Zbrojnych Ukrainy. Alisa trafia na linię frontu, zostawiając w domu swojego pięcioletniego syna Théo.
Film, który nigdy nie powinien powstać, narodził się z potrzeby zachowania – pośród grozy i zagrożeń wojny – świadectwa niezachwianej miłości matki do dziecka.

Za pomocą intymnych dzienników wideo i poetyckich listów skierowanych do dorosłego w przyszłości Théo, Kovalenko uchwyca druzgocącą rzeczywistość wojny, jednocześnie zastanawiając się nad własną decyzją o służbie. Jej kamera odsłania zarówno chaos zniszczenia, jak i głębokie człowieczeństwo towarzyszy broni – niezłomne przyjaźnie, wzajemne wsparcie oraz czułe więzi podtrzymywane z bliskimi pozostającymi daleko.

Będąc jednocześnie świadectwem matczynej miłości i filmem dokumentalnym o wojnie, obraz splata osobistą historię Kovalenko z szerszą narracją tych, którzy walczą o to, by przyszłe pokolenia mogły żyć w pokoju.

Ten dokument w pierwszej osobie oferuje intensywną i intymną perspektywę na ludzki koszt wojny oraz na głębokie więzi między rodzicem a dzieckiem, trwające nawet w najciemniejszych okolicznościach.

W swoim filmie Alisa Kovalenko oddaje hołd zarówno żyjącym żołnierzom, jak i tym, którzy ponieśli najwyższą ofiarę, już nigdy nie wracając do swoich rodzin.